(Irgat/Kent Adıyaman/Halkına ithaf)
Kendi “ZİKRİNDE” pinhan parlak GÜNEŞE inat;
Kabzederken “DENİZİ-BULUTLAR” kepenklere,
Suya meftun “BALIKLAR” korkup AÇTILAR kanat;
UÇTULAR birer-birer GÜNEŞ/Renkli KENTLERE..
Güneş “AKŞAM HÜZNÜNÜ” savururken Dağlara;
Beni "DERDEST" bırakıp terk ettiler- BU KENT'İ,
“ŞÂFAK'TA o BALIKLAR -ÜŞÜŞÜNCE" Ağlara;
Kayıp/düştü "ELİMDEN" derdiğim-GÜL BUKETİ..
Savrulurken YAPRAKLAR birer-birer TOPRAĞA;
“BALIKLAR” sığındılar “BALIKÇI” Kayığına,
Ne "RUH" kaldı gücümde-Ne "GÜCUM" yetti ağ’a;
İBRETİ HÂK KONUNCA İŞRETIN VARLIĞINA..
Bir HİKMET-İ HÛDA'DIR, elbet AKLEDEN bilir;
Gâh NÛRDAN akar Bela, Gâh BELADAN çıkar Nur,
İMTİHAN DÜNYASI Bu, GÖZ görür-RUH irkilir;
"YARATILIŞ SIRRINA" erdikçe KALP VE ŞUUR..
(İHB/Şiir Pazarı Şiirleri-01 Aralık 2021-B.Şehir/İST..)