(BİR DENEME)

ZOR KELİME...

Ayşe, kulaklarına inanamıyordu, Hasan öyle şeyler söylüyordu ki destan gibi..

Uzattıkça uzatıyordu, nihayetinde söylemek istediği ise tek kelimeyi geçmezdi, bunu anlamıştı Ayşe.

Hasan'ın sözlerini değil gözlerindeki bakışı dinliyordu. Nihayetinde dayanamadı ve Hasan'ın sözünü kesti, "bu kadar konuşmana ne gerek var, de artık ne diyeceksen, akşama yetişecek bi sürü iş var, anam evde bekliyo" dedi.

Ayşe'nin bu ani çıkışı Hasan'da şok etkisi yapmıştı, aylardır beyninde biriktirdiği kelimeler, söylemek istediği süslü sözler, "ya hayır, olamaz" derse diye korkudan diyemediği son kelimeye kadar sıraladığı bütün cümleler birden bitmişti.

Halbuki henüz daha sözlerinin başındaydı, kurduğu bütün sözleri aniden kesen Ayşe'ye bakakaldı..

Yeniden başlamak, kaldığı yerden devam edip eline geçen bu aşkını söyleme fırsatını iyi değerlendirmek istiyordu..

Nereden başlayacağını bilemez olmuştu, oysa ne güzel dizilmişti o destansı sözler..

Yutkundu, derin nefes alıp bir kez daha denedi ama olmadı dilinde tek kelimenin kaldığını fark etti.. onca sözcükle dolu olan ağzı, boğulacakmış gibi bir his veren duyguları pes etmişti..

Çaresiz o son sözü söyleyecekti, yoksa Ayşe gidecekti.. Belki de bir daha bu fırsatı bulamayacaktı..

"Seviyom..." dedi, birden ve sustu... 

Ne kadar da basit bir kelimeymiş o "zor kelime", ne kadar da kolay söyleniyormuş.. oysa kendisine asırlar gibi gelen dakikalardır bu kelimeyi nasıl söyleyeceğinin planını uyguluyordu...

Zaten baştan beri bildiği, daha doğrusu duyduklarından tahmin ettiği kelimeyi nihayet duymuştu, Ayşe..

Hasan'ı dinlerken cevabını bile hazırlamıştı... hiç uzatmadan pat diye söyledi;

"Anana söyle gelsin, beni anamdan istesin.."

(DEVAMI BELKİ BİR GÜN..)