Uçağa ilk bindiğimde cam kenarındaki koltuğa oturdum; ki aslında otobüs yolculuklarında hep koridordur tercihim. 

Uçağın burnunu yavaş yavaş yukarı doğru kaldırmasıyla birlikte aşağıyı seyredaldım. 

Uçak havalandıkça herşey küçülmeye başladı, gözlerimde.. 

Sonra aklıma ben geldim..

Sonra yaşadığım ev..

Sonra yaşadığım mahalle..

Sonra yaşadığım şehir.. 

Sonra yaşadığım ülke.. 

Sonra yaşadığım kıta..

Sonra yaşadığım dünya.. 

Sonra yaşadığım galaksi..

Sonra yaşadığım evren..

Sonra sonsuzluğu hayal ettim ..

Ve çok sonra gözümüzde ne kadar da büyüttüğümüzü düşündüm, kendi  kendimizi..

Aslında bir nokta kadar bile çapımız yoktu şu koca evrende..

Önemsediklerimizi.. sevdiklerimizi.. eşyalarımızı.. (dünyaya dair ne varsa) büyüttüğümüz her şeyi işte..

Ve sonra bir daha yukarıdan bakmamaya karar verdim..

Ve bundan böyle hep koridorda yolculuk yapmaya karar verdim, bir daha aşağıya bakıp başım dolansın istemedim..