Ben kolay ikna edilen bi karakterim. Kin tutmayı pek beceremem, konular aklımda kalmaz zaten.   Beynim de çabuk yıkanır.  Yüksek voltaj da etkilenirim, her şeyden. Bi bakış bile beni intiharın eşiğine getirir ya da dünyayı sevdirir...

Her şeyi bıraktım az önce. Nerdeyse hiç tek bir şey yapmadığımı farkettim.  Yürüyüşe, tarlaya, alışverişe çıksam kulağımda kitap ya da podcast dinleyerek çıkıyorum. Evi temizlerken de keza öyle.. Yemek yerken konuşuyorum. Sohbet...

Dün bi filmden mi, diziden mi nerden olduğunu bilmediğim bir kesit izledim. Hukuk fakültesinde geçiyor mevzu. Öğretmen geliyor, sınıfta konuşan bir çocuğu tersliyor ve ona 'tahtaya çık” diyor, Çocuk diyor: 'hayır çıkmam”…...

Bakın ne düşündüm bide; Biz şimdi bir sürü sosyal platformda varız ya ama bir sürü de varız yani, n'olursa olsun bu çok zaman alan bi şey. Ha 'aman zamanı oralar almayınca bilimsel çalışma mı yapıyoruz”; elbette 'hayır”...

Yani bunları yazmak konusunda biraz tereddütlüyüm, çünkü saçma şeyler; biraz da (belki) 'yanlış anlaşılma ihtimali var' diye... Ama artık yanlış anlaşılma endişesinden de sıyrılmak istiyorum. Ben, beni bildikten sonra, kendimi...

Dün akşam eve gelirken arabada radyoyu açtım da, çünkü ben sürmüyorum arabayı, manzara da ezbere bildiğim köy yolu, e..  konuşsam çenem ağrıyor, telefona bakınca da midem bulanıyor, napim ben de radyoyu açtım… Birisi mesaj göndermiş...

Henüz anne olmadan "annelik hayali kurmuş  muydum" diye düşündüm demin. Demin dediğim, bunu yazmaya başlamadan önce ama epey bir zaman... Deminim bazen çok uzakta oluyor benim, öyle az önce olmuyor. Hani böyle biçilir ya roller, cinsiyete....