Her yalnız kalışımda, derinlere bakıp da, kimseye sezdirmeden, âlemi dolaşmama vesile olan arayışıma ışık tutan bir “iş” yapmak istiyorum…
Yaparken haz alayım,
Mutlu olayım,
Bir şeye yarasın,
Bir değeri olsun…
Neslime miras kalsın!
Mesela ağlayan bebeği bir anlık susturan,
Mesela özürlü çocuğa “başardım” dedirten,
Mesela bakışlarda şefkat ışıltısı doğuran,
Mesela haram yiyenleri kusturan…
Mesela canavar katile gözyaşı döktüren,
Bir “iş” yapmak istiyorum!
Ve bir “usta” arıyorum, bana bu işi öğretecek.
“Henüz çocuğum bana düşmez” deyip de, sonra “gencim, Rabbim Rahmandır, hoş görür”, sonra “yoğunluk bitsin de” diye diye ertelediğim tüm işlerimi sıraya koyduracak bir usta arıyorum.
Kitleniyor birer birer eklemler, kireçlenme başlamış…
Kum saatinde stoklarım bitiyor, köprünün altından nehirler geçiyor…
“İş” yapamaz olmak korkusuyla kalbim titriyor…
Neredesin be usta!
(Derdimi bile anlatamıyorum.)
Gel artık öğret.

Mehmet Emin Danış

27 Eylül 2014 tarihli paylaşımım...