Baba- Hayrola oğlum, ellerin ve heyben dolu nereye böyle...

Oğul- Pazara, Baba..

Baba- Ne var elindeki plastik kablarda?

Oğul- Birinde incir, diğerinde üzüm..

Baba- Heybende?

Oğul- Armut, elma ve erik var..

Baba- Hepsi de üç beş kilo ancak çıkar..

Oğul- Evet, evimizin bahçesinden topladım.

Baba- Ee..

Oğul- Pazarda satacağım.

Baba- Oğlum evin bahçesindeki birer ağaçtan elde edilen maldan kaç lira kazanacaksın ki, biz bahçedeki ürünleri hiç satmazdık, komşulara dağıtırdık..

Oğul- Zaman çok değişti, ekonomi bozuk, geçinmek zorlaştı Baba...

Baba- Ben öleli kaç yıl oldu ki?

Oğul- Çok olmadı ama dünya çok hızlı değişti...

Baba- Peki, bunları satınca eline geçen parayı ne yapacaksın?

Oğul- Yumurta, peynir, süt ve ekmek gibi şeyler alacağım, evde eksikmiş..

Baba- Oğlum, bunları biz kendi evimizde üretmez miydik?

Oğul- Dedim ya Baba, zaman çok değişti.

Baba- Bence zaman değil yavrum, siz değişmişsiniz... Kendi elinizle ürettiğiniz üç beş kilo malı götürüp elin adamına yok pahasına veriyorsunuz, ondan aldığınız üç beş kuruşla da evde üretebileceğiniz şeyleri yine o elin adamından en yüksek fiyata alıyorsunuz... Yazık olmuş size.

Mehmet Emin Danış