Bir uğultu bir kıyamet koptu memleketimde... Buz gibi bir gecede kanlarıyla ısındı bedenler.
Ülkemde, memleketimde hep gözyaşı vardı ama kimse aynı saatte ağlamazdı. 6 Şubat'ta, 4-17'de, 11 il.. hep birlikte, çığlık ata ata ağladık.
Kimimiz enkaz altında, kimimiz enkaz başında.. hep birlikte ağladık.
Sesimiz arşı dağlarken ülkemizdeki yetkililere duyuramamışız sesimizi. Halbuki gökyüzünü yırtarcasına ağladı; yavrularımız, anne babaların feryadını söylemiyorum bile.
Zoruma gidiyor, canım yanıyor. (Bizler üzerine yapılan entrikalar oyunlar.) Kimse kullanmasın çadır önlerindeki çocuklarımızın ağlayışını, gülüşünü! Malzeme yapmayın çaresizliğimizi. Ayıbınız olanı ayıbımızmış gibi göstermeyin.
Bizler bugün halen kalkamadıysak, bizler değil sizler utanın ki komşularınız acılar içindeyken sizler bir şey olmamış gibi davranıyorsunuz.
Bugün dolaştım memleketimi; dağılaşmış enkazları görünce sahipsizliğini bir daha gördüm. Bir daha anladım, ne memleketimi ne de insanlarını kazanmak için hiçbir çabanın harcanmadığını.
Kaybolmasını istedikleri bir vilayeti seçimleri kullanarak kaybolmaya mahkum bıraktılar.
Millet olarak yetkililere, yetkililer vicdanlarına, vicdanlar ise cüzdanlara hükmetti.
Adıyaman yok oluyor, insanlar selfie yaparak yok oluşunu izliyor.
Adıyaman vatandaşı olarak hakkımı helal etmiyorum, Adıyaman'ı unutan herkesten...
Gülay Akar
Maraz tk 12 Ay Önce
En acısı halimizden memnun bir hayat sürüyoruz
Zeliha 12 Ay Önce
Çok acı gerçekler maalesef diline sağlık
Şükrü Akın 12 Ay Önce
Gülay hanım kaleminize ve mangal gibi yüreğinize sağlık. Köşenizi merakla ve heyecanla takip edenlerdeyi .
Esma Özkaya 12 Ay Önce
Elbet ayağa kalkarız bu sahipsizligimizi unutma Adıyaman...
Gülay Akar 12 Ay Önce
Teşekkürler gerçekten bu acılara bizler dur demeliyiz . Dil olmalıyız ses olmalıyız Adıyaman'ımızq
Gülay Akar 12 Ay Önce
Çok teşekkürler Şükrü bey fikirlerin özgür ve sesini duyuran bir memleket için ses olmalıyız
Gülay Akar 12 Ay Önce
Adıyaman kalkacak hemde daha güçlü bir şekilde