6 Şubat, ‘her şeye sahip bir geceye uyuyup, hiçbir şeyin olmadığı bir sabaha uyanmak’ demektir.

Karanlığa gömülmüş, 11 il haritadan silinme noktasına gelmiş, 4 koca vilayet ‘acılar şehri olmuş’ demektir...

Aydınlanmayı unutmuş bir gece zamanı, enkazların ağırlığında durmuş saatler; herkesin öldüğü, (kimisinin gömüldüğü, kimisinin unutulduğu) bir gecedir 6 Şubat!

Hiçbir zaman bu kadar evlatsız ve hiçbir zaman bu kadar yetim ve çksüz kalmamıştı insanlar ve hiçbir zaman bu kadar sahipsiz kalmamıştı güzel memleketim .. Adıyaman'ın!

Ah memleketim, Ah Adıyaman'ın oy adı gibi yaman bir acı bırakan acıyaman'ım oy!..

Acıyan sol yanım...

Şimdi söyle Memleketim; senin yetim-öksüz, kardeşsiz, evlatsız bıraktıklarına mı yanayım, yoksa senin kimsesiz kalışına mı yanayım?

Kimler saracak senin bizde bıraktığın yaraları, kimler saracak senin yaralarını?

Kimisini yuttun, kimisini korkutup kaçırttın...  Şimdi yalnızsın Adıyaman Hanım...

Ama üzülme, gidenler geri gelecek, vatan anamızdır, topraklarımızdır...

Anacığımızsın, Vatamızsın...

Hiç evlat küser mi?

Annesi kızdığında ağlayarak geri gelip, annesinin bağrına sokulup ağlamaz mı?

Sen bize kızdın ve canımızı çok acıttın ama yine sana geldik, geleceğiz!

Kimimizi bağrına bastın, kimisine yuva olacaksın sen...

Biz de senin yaralarını saracağız.

Sadece biraz sabır.

Gidişler sana küskün olunduğu için değil Adıyamanım; küskünlüğümüz, kırgınlığımız bizleri unutanlara.. yoksa andımız olsun ki senin toprağında doğduk, senin toprağında gömüleceğiz...

Sana şiirler yazacağım , andım olsun!

Seni terk etmeyeceğim güzel memleketim... Yaralarını birlikte saracağız... Güzeller güzelim baharını izleyeceğim çadırımın penceresinden, gocunmadan..

Seni hep seviyordum güzel memleketin, şimdi ise aşığım! Sen sevdiklerim kokuyorsun, kaybettiklerim senin bağrında saklı... Sana aşığım!

Gülay AKAR